Καλώς ήρθες στον κόσμο μου ξένε
Δεν υπάρχουν όρια εδώ
Μονάχα δίψα
Δίψα για την πανάρχαια ηδονή
*
Χόρεψε μαζί μου
Εκείνο το κορίτσι γνωρίζει
Όσα εγώ δεν πρόλαβα
Να πω
Εκείνο το κορίτσι
Φωτογραφία της θάλασσας
Εκείνο το κορίτσι
Απ’ τα μαλλιά της
Τα καλοκαίρια πέθαινα
*
Ακούστε
Είναι τέτοια η δομή του ανθρώπου
Που εις γνώσιν του πληγώνει
Και εις γνώσιν του σταυρώνει
Και η εκδίκηση που λάμπει στα μάτια του πληγωμένου
Ερωτεύσιμη μέχρι την τελευταία σταγόνα
*
Να κρεμιέσαι απ’ τα χέρια των άλλων
Θα προτιμούσα να χορεύεις στη βροχή
Και πάλι ελεύθερη να ‘σαι
Τώρα πήδα
Δεν θα σε πιάσει κανείς
Μονάχα ο πόνος.
*«Οι ευχές του πάθους» περιλαμβάνονται στη συλλογή «Η σκάλα δίπλα στη θάλασσα», εκδόσεις Θράκα, 2015.
Η καύλα είναι αγνή, καθολική και αναμάρτητος. Αγνή γιατί πηγάζει κατευθείαν από την ψυχή χωρίς να μπορούν να την τιθασεύσουν τα ανεριστικά φίλτρα του μυαλού. Καθολική γιατί την νιώθει κάθε ον σε αυτή τη γη. Αναμάρτητος γιατί δε λαθεύει ποτέ, δεν αμφισβητείται: την καύλα πολλοί την περνούν για έρωτα, τον έρωτα δεν τον περνά για καύλα κανείς.
Η καύλα είναι πανταχού παρούσα: στροβιλίζει το μυαλό σου και χορεύει με τα σώψυχά σου. Σε κάνει να περπατάς, να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι και να δρας.
Η καύλα σε ωθεί να ζεις.
Η καύλα δεν είναι μόνο σεξουαλική· είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Η καύλα είναι ενθουσιασμός, μεράκι και δίψα για ζωή. Η καύλα είναι όρεξη, ελευθερία κι ευχαρίστηση.
Η καύλα είναι δύναμη.
Η καύλα είναι παρεξηγημένη. Έχει κατηγορηθεί ως φτηνή, ζωώδης και στιγμιαία. Της φόρεσαν ψεύτικες φορεσιές ρομαντικών ιδεών, την έκαψαν στην πυρά, προσπάθησαν να την τιθασεύσουν με μαστίγια, μετάνοιες και ηθικοκοινωνικούς φραγμούς.
Η καύλα, όμως, δεν είναι εξιδανικευμένη. Βρίσκεται στο εδώ και στο τώρα, χωρίς να αναλώνεται σε υποθέσεις, αναλύσεις και εμμονές. Η καύλα δε γουστάρει να κοιτάει πράγματα κι ανθρώπους με το τηλεσκόπιο, απεχθάνεται τα αδειανά πουκάμισα και τα τινάγματα των πεταλούδων.
Η καύλα δεν είναι φτηνή, γιατί είναι ειλικρινής, ωμή και ατόφια: σιχαίνεται τα ψέματα, το φόβο, τα πρέπει και τις κάθε είδους συμβάσεις. Δε γουστάρει βολέματα, πειθαρχίες και ωχαδερφισμούς. Κάνει πέρα τους δειλούς, τους άτολμους, τους βολεμένους και τους βουτυρομπεμπέδες.
Η καύλα δεν είναι στιγμιαία: η καύλα είναι αθάνατη. Πηγάζει απ’ τη ζωή και χορεύει με το θάνατο. Όσο η γη γυρίζει, θα υπάρχει καύλα, γιατί η γη γυρίζει από καύλα. Η καύλα δεν είναι η πεταλούδα που θα καεί απ’ τη φωτιά· η καύλα ανάβει τη φωτιά. Η καύλα δεν πεθαίνει· χάνεται μόνο όταν πάψει να υπάρχει θέληση.
Η καύλα δεν είναι μία έννοια πολυσύνθετη: απλώς υπάρχει.
Βρίσκεται στα χαμόγελα των ανθρώπων και πίσω από κάθε λαμπρή ιδέα. Βρίσκεται στα κορμιά των εραστών και στις εμπνεύσεις των συγγραφέων. Βρίσκεται στις λέξεις των ποιητών, στις μελωδίες των μουσικών και στο γέλιο των παιδιών. Βρίσκεται στα πινέλα των ζωγράφων, στα “εύρηκα” των εφευρετών και στα χέρια των χτιστών. Βρίσκεται στις ιαχές των πολεμιστών και στο διαλογισμό των μυστών. Βρίσκεται στα πέταλα των λουλουδιών και στο βόμβο των μελισσών, στις στάλες της βροχής, στον κεραυνό, τη βροντή, την ελπίδα και την απελπισία.
Είσαι εδώ λόγω της καύλας και λόγω της καύλας ζεις, υπάρχεις κι αναπνέεις.Κι αφού γεννήθηκες λόγω της καύλας, ζήσε και πέθανε με καύλα.
Περπάτησε με καύλα και όλος ο κόσμος θα γίνει δικός σου.
Χαμογέλασε με καύλα και δε θα μαλώσεις ποτέ.
Δούλεψε με καύλα και δε θα κουραστείς.
Γέλα με καύλα και θ’ αργήσεις να κλάψεις ξανά.
Κλάψε με καύλα και θα γελάσεις ξανά σύντομα.
Νιώσε με καύλα και ζήσε.
Ζήσε με καύλα και πέθανε ευτυχισμένος.
Japan. Since the end of WWII, eroticism had been gradually making its way into Japanese cinema. The first kiss to be seen in film, discreetly half-hidden by an umbrella, caused a national sensation in 1946. Although throughout the 40’s and early 50’s nudity in Japanese movie theaters, as in most of the world, was a taboo, some films from the mid-50s began showing more flesh than would have previously been even imaginable in the Japanese cinema.
During the same period, the taiyozoku films on the teen-age SunTribe, such as Ko Nakahira’sCrazed Fruit (1956), introduced unprecedented sexual frankness into Japanese films. Foreign films of this time, such as Ingmar Bergman’sSummer With Monika (1953), Louis Malle’sLes Amants (1958), introduced female nudity into international cinema, and were imported to Japan without problem.
Summer With Monika
Nevertheless, until the early 1960s, graphic depictions of nudity
Νάτοι οι αδήριτοι καιροί όπου οι οιονεί εραστές
οι τέλεια αγαπημένοι στην ιερότητα τους
σωπαίνουν υπο την κλίμακα του πραγματικού
Τουμπάνιασαν από την λύπη και τον ατέλειωτο νόστο
μια τεράστιας αιωνιότητας και μιας μέρας
θα φαγωθούν στον κανιβαλισμό του κυνικού
ανόσια γεύματα στην καθαρότητα του βίου
Δεν αντέχεται τόση ιερότητα
Ξεχάστε την
ii
Ο έρωτας σου είναι το πιο ανάξιο άνθος
μια πόα με τσαλακωμένα λουλούδια στην άκρη του κήπου σου
Ο έρωτας σου με καταστρέφει για να στήσει
την εικόνα της τρυφερότητας στο κεφάλι σου
Ο ερωτάς σου με πονά ο ερωτάς σου υποκρίνεται αδιαφορεί για εμένα σκληρά
Ο έρωτας σου με εγκαταλείπει για την υποταγή
Ο έρωτας σου με αφήνει μόνο σαν παιδί στο δάσος
Ο έρωτας σου με εξουθενώνει με βάζει να κλαίω
επάνω σε τραγούδια, δεν έχει καμία τρυφερότητα
Ο έρωτας σου βυσσοδομεί στο μυαλό μου
την λαχτάρα ενός έρωτα κανονικού με…
This feeling
Makes you feel grande
Yet this same feeling
Makes me feel small
Don’t oblige me what to feel
If I don’t feel it at all
You ask me how I feel
Yet close your eyes
To truth be told
Behold..
Whatever it is you demand of me
My love for this world
My love personally
Is larger than life
This is my story
In protest of the inhumane political climate, I could not rest my head in privilege. I wrote Bebin’ in Farsi, to solidify. I stand strong with love. In this case I choose to avoid mainstream media, because I have no interest in part taking in a victimized concept. Take this message without lights, camera, action. I am solely a messenger. In the brain of love, there is no place for racism nor bigotry.
do not rename it when it can’t be pronunciated.
do not despise it when it is undressed.
do not abuse it when it is in bloom.
do not only honor it inside buildings with marble vestments.
do not stone it when beyond the wall of comprehension.
do not kill it with gloves of silk for they will only soothe it
After the success of her first self-released EP “The Suspended Kid”, Sevdaliza releases her second batch of enigmatic songs on “Children of Silk”. The songstress draws her influences from several textures like skin and glass. Sevdaliza’s melancholic visceral voice floats over beds of mechanical instrumentation, creating dynamics of chaos and order. Her songs have a philosophical questioning character, subjects like gender diversification and perception of emotion are strongly present. Diverse comparisons have been drawn yet it remains a difficulty to specify her in a particular genre. Rhythmic tensions build slowly into chaotic climaxes. Every retribution of her lyrics becomes more intense and personal, yet she isn’t able to break from that obscure statue of a woman. Children of Silk is now available worldwide via Itunes/Spotify.
Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται. Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.
